?Skrzypce? nie są filmem dla melomanów. Nie znajdziemy tu opowieści o pasji do muzyki i historii ukrytego talentu. Melodie grane tu są niskich lotów. I póki w melodiach dopatrywać się będziemy wartości filmu, tak długo będziemy się na nim nudzić.

Tytułowe skrzypce są jedynie akompaniamentem dla słów; niosących historie o ludziach, który walczą i przegrywają. Jedynym, co po nich pozostaje, to proste ballady. Wszystko inne idzie w zapomnienie. Bohaterami tej uniwersalnej przypowieści o przemocy i trudzie życia są ludzie nie posiadający nic. Walczą o podstawowe prawa z potężniejszym przeciwnikiem i nie maja żadnych szans na zwycięstwo.

W ogarniętych wojna domową krajach Ameryki Południowej, muzyka jest dla Indiańskich chłopów czymś zgoła innym niż w Europie. Jesteśmy przyzwyczajeni do szukania coraz to nowszych i niecodziennych brzmień. Dla nas, istotą jest rytm lub też jego brak; sample czy kunszt wykonania. Stary Plutarco natomiast (rola nagrodzona w Cannes) swoich skrzypiec używa jedynie do opowiadania historii. Bez słów, jego aranżacje, choć urzekające w swej prostocie, nie niosą nic. Dopiero słowa są dla nich dopełnieniem.

Oglądany z perspektywy starca film potrafi być z początku irytujący. Wynika to z diametralnie innego sposobu, w jaki pojmują życie mieszkańcy Europy i chłopi z Peru. Aby przeżyć rebelianci i wspierająca ich ludność przyjmują (praktycznie wszyscy oprócz wojska) cios za ciosem. Nie poddają się, choć zmuszeni są przyjmować kolejne porażki z pokorą. Tam życie z definicji jest krótkie i bolesne. Wypełnia je cierpienie, który wyrazić można jedynie piosenką.

Film należy oglądać z cierpliwością i na zwolnionych obrotach. Wchodząc do kina przenosimy się do kraju, gdzie wartości i priorytety mają zupełnie inny porządek. Nie idźcie na niego przed imprezą czy po kilku głębszych. Zatracicie wtedy istotę rzeczy i wystawicie mu niesłusznie kiepską notę.